Не ўважаючы сябе дасканалым

Гэта было набажэнства моладзі. Малады брацік выйшаў за кафедру і, дрыготкай рукой трымаючы мікрафон, пачаў распавядаць гісторыю свайго жыцця, жыцця, у якім дзіцячыя радасці засланяюць дарослымі праблемамі, а жаданне жыць і развівацца натыкаецца на ўнутранае "Я", якое паўтарае: «Ты нічога не зможаш!!!»
Даслухаўшы гісторыю да канца, я раптам выявіла, што па шчоках цякуць слёзы. Не, не ад жалю ці спагады, але ад таго, што сіла і голас жывога Бога значна мацней усёй нашай чалавечай сутнасці, і ад таго, што гэты брацік насуперак усяму змог!!!
Лічу неабходным падзяліцца гэтай гісторыяй жыцця Віктара Сямяновіча, запісанай з яго слоў. Веру, што тыя, хто часта шукаюць прычыны і адгаворкі, каб апраўдаць сваё бяздзеянне ў жыцці і служэнні Госпаду, пасля чытання гэтага сведчання паглядзяць праўдзе ў вочы. Няхай Бог дабраславіць!
— Адным з найважнейшых фактараў фарміравання чалавека як асобы я лічу сям’ю і тое, як прайшлі гады дзяцінства ў гэтай сям’і. Каб уявіць, хто ж такі Віктар, я папрасіла яго расказаць менавіта пра гэта.
— Сям’я мая складалася з мамы, старэйшага брата, бабулі і дзядулі. Бацькі развяліся, калі я быў яшчэ маленькі, таму рос практычна без бацькі. У дзяцінстве вельмі любіў чытаць, у мяне не было аднагодкаў, з якімі б я мог гуляць, таму рос дома разам з кнігамі. Калі дзядуля хадзіў у бібліятэку, то браў мяне з сабой, а я ў сваю чаргу браў новыя і новыя кнігі, а часам і прагна перачытваў. Любіў навуку, энцыклапедыі. Памятаю, нават на Дзень нараджэння папрасіў у падарунак энцыклапедыю з малюнкамі.
Мая бабуля пару разоў хадзіла на святы ў праваслаўны храм і брала мяне з сабой. Там у храме я бачыў шмат пажылых людзей, і, разважаючы пра гэта, я думаў, што царква прыдумана для "цёмных" людзей, якія жывуць у сучасным свеце, каб не крыўдзіць бабуль і дзядуляў. У бабулі быў абразок і малітоўнік на стараславянскай. Таксама была Біблія, якую я адкрываў для цікавасці. Некалькі разоў пачынаў чытаць Кнігу Роду, аднак да патопу не даходзіў.
З чаго пачаліся мае першыя пошукі Бога? Напэўна, з аднаго задаволенага незвычайнага выпадку. У нас у школе быў вельмі строгі настаўнік фізкультуры. І вось аднойчы на ўроку мы нешта нарабілі, ён хутка ўсіх пастроіў, а потым загнаў у распранальню. Мы думалі, што зараз нам як след дастанецца, а замест гэтага следам за намі ў распранальню зайшлі маладыя людзі і пачалі раздаваць Новыя запаветы, як пазней мне стала вядома, хлопцы былі з місіі «Гедэон» (атрад гэтай місіі працуе і ў ц. "Гефсіманія" - тут і далей заўв. аўтара артыкула). Кніга была даволі прыгожая, адкрыў паглядзець, але ўсё ж адклаў яе. Мяне здзівіла, што гэтым займаліся менавіта маладыя людзі. Гэта супярэчыла маім разважанням пра царкву для бабуль і дзядуляў.
Брат старэйшы за мяне на 7,5 гадоў. Калі я пайшоў у школу, то ён ужо з’ехаў вучыцца ў Мінск. З вучобай у яго ўсё атрымлівалася: вучыўся добра, нават выйграў рэспубліканскую алімпіяду па інфарматыцы. Аднак брат у мяне быў чалавекам ганарлівым і амбіцыйным. Часта сам сябе накручваў на непатрэбныя рэчы, і ва ўніверсітэце ў яго былі складанасці з-за гэтага. З часам сітуацыя напалілася да мяжы, і брат запаў у дэпрэсію. Ён казаў, што ён нікчэмны, бязладны. Мабільных тэлефонаў тады не было, і магчымасці звязвацца з братам таксама практычна не было. Калі ён прыязджаў дадому, мама перажывала, як магла суцяшала, калі ад’язджаў - справы станавіліся горш. Праз некаторы час на глебе ўсяго гэтага брат сур’ёзна захварэў. Так склаліся абставіны, што і ў яго жыцці з’явілася кропка адліку: ён пазнаёміўся з вернікамі. Праз некаторы час брат пакаяўся, прыняў воднае хрышчэнне. Дома я задаваў яму пытанні адносна царквы. Я паважаў старэйшага брата, але, памятаецца, раней ён быў атэістычна настроены, нават забараняў казаць "Слава Богу!», А цяпер раптам так змяніўся. А яшчэ сказаў, што пачаў чытаць Біблію. Мяне вельмі здзіўляла, што гэта гаворыць менавіта ЁН. У яго вельмі моцна змяніўся характар: з гордага і амбіцыйнага брат стаў спакойным, памяркоўным, спагадным. Што тычыцца хваробы, то ён шмат ездзіў па цэрквах, за яго маліліся, маліліся за вызваленне. Аднак было сказана, што брат не апантаны, і гэта д’ябал пасылае такія думкі, а вылячэнне будзе, але трэба час.
Услед за братам і мы з мамай пачалі хадзіць у царкву. Я наведваў нядзельную школу, а пазней і моладзевыя набажэнствы. Я разумеў і ведаў, што Бог ёсць, і дома нават абмяркоўвалася пытанне майго пакаяння, аднак не ведаў, як і што трэба рабіць далей. Таму на пакаянне мяне літаральна выцягнулі сілком. Пасля пакаяння, як гэта ў многіх бывае, ува мне адразу не памянялася нічога. Я заўсёды быў правільным, добра вучыўся ў школе, мяне за гэта паважалі, ды і як не вучыцца добра, калі мама - настаўнік матэматыкі.
— Рана ці позна, але наша жыццё пад бацькоўскім крылом сканчаецца, і надыходзіць дарослае і збольшага самастойнае жыццё. Раскажы, як склалася тваё жыццё пасля заканчэння школы.
— Пасля заканчэння школы я паехаў вучыцца ў Мінск. Мне далі інтэрнат, аднак, жыццё там не заладзілася. Дома ў мяне быў свой пакой і пэўны рэжым, я стараўся ўсё рабіць своечасова і рана класціся спаць, што ў інтэрнаце рабіць не ўдавалася. Там было заўсёды вельмі шумна, шматлюдна, і гэта мяне вельмі моцна прыгнятала. З цягам часу і ў мяне з’явілася дэпрэсія. Мама вельмі спалохалася, што гісторыя брата можа паўтарыцца і са мной. Потым мы знайшлі верніцу, якая здавала пакой, і я змог пасяліцца ў яе. Яна мне дапамагала, падтрымлівала, і я трохі супакоіўся. Аднак па-ранейшаму перажываў з-за вучобы, баяўся, што могуць адлічыць (1-ы семестр Віця скончыў на павышаную стыпендыю). На другім курсе мяне зноў засялілі ў інтэрнат, на гэты раз суседзі патрапіліся спакойныя. Тым не менш цяжкасці толькі пачыналіся: я перастаў хадзіць у царкву, бо баяўся мець зносіны, баяўся падысці і з кімсьці пазнаёміцца. Пачаў больш мець зносіны са сваімі суседзямі па пакоі, і як вынік усяго гэтага духоўнага росту не прыбаўлялася. Я перастаў маліцца. Маме па тэлефоне пачаў хлусіць, што быў у нядзелю ў царкве, хлусня хавалася. Летам, калі быў дома на вакацыях, для мяне вельмі выразна з кафедры гучалі выкрывальныя пропаведзі, я ўсё разумеў, але духоўных сіл выправіць сітуацыю ў мяне проста не было. На трэцім курсе месца ў інтэрнаце мне не далі, і я здымаў пакой недалёка ад ц. «Гефсіманія». Гэта да слова, як я трапіў у «Гефсіманію». Цэлы год я бязмэтна і бяздумна хадзіў у царкву. Звычайна па нядзелях ісці на служэнне не хацелася, я проста закрываўся ў пакоі сам-насам з дэпрэсіяй і сваімі думкамі. Рабіў усё магчымае, каб мяне ніхто не заўважаў. Часта думаў пра тое, што я слабы, што нічога не ўмею, а любая праблема выводзіла мяне з сябе. Маме пра ўсё гэта не расказваў, не хацелася прызнавацца, з бацькам на той момант таксама практычна не меў зносінаў. Можа быць цяпер гэта падасца дзікасцю, але нават прыходзілі думкі пра самагубства. Далей так быць не магло, і я, нарэшце, пагаварыў з мамай. Распавёў, што ні на што не прыдатны, што няма ўменняў, сіл, не малюся, не служу - усё, як было, і мы дамовіліся, што я падыду з гэтымі пытаннямі да служыцеля. У адну з нядзель пасля ранішняга набажэнства я падышоў да Сашы Стасілевіча (нам. Пастара ц. «Гефсіманія»), распавёў пра сваё жаданне ўдзельнічаць у служэнні, рабіць нешта для Госпада, і , шчыра сказаць, вельмі баяўся адмовы. Але асцярогі былі марныя. Саша распытаў, чым я займаюся, што ўмею, і прапанаваў пазнаёміць мяне з Русланам Барташ (адказны за гукааператарскае служэнне ў ц. "Гефсіманія"). У мяне з’явілася магчымасць паспрабаваць сябе за гукааператарскім пультам. У гэтую ж нядзелю ўвечары, калі збіраўся на набажэнства, зразумеў, што першы раз за доўгі час іду туды з жаданнем. Праз некаторы час пагаварыў з Русланам, дамовіліся з ім сустрэцца пасля спеўкі хору, каб навучыць мяне працы за пультам. А пасля спеўкі хору мяне перахапіла Ніна Аляксееўна (тагачасны дырыгент хору). Не ўдаючыся ў падрабязнасці скажу, што ад яе так проста не сыходзяць. Так я апынуўся ў стройных шэрагах харыстаў. Вось так паступова пачалі наладжвацца жыццё і служэнне: сядзеў за пультам, спяваў у хоры, Дзіма Каладзько (кіраўнік моладзі ц. «Гефсіманія») прапанаваў займацца развіццём царкоўнага сайта, пазнаёміўся і пасябраваў з некаторымі хлопцамі.
— Віця, наколькі я памятаю, ты наведваў курсы па вывучэнні жэставай мовы. Што заахвоціла цябе займацца гэтым?
— Неяк раз на маладзёжку прыходзіў Андрэй Корань (нам. Пастара ц. «Гефсіманія», адказны за служэнне сярод слабых слыхам у Беларусі). Ён распавядаў, як у яго жыццё прыйшло гэтае служэнне, і заклікаў моладзь далучацца да гэтай працы. І я вырашыў паспрабаваць. У царкве арганізоўваліся курсы, пайшоў туды, атрымаў некаторыя асновы. Але, скажу шчыра, давалася мне гэта вельмі нялёгка. Бачачы, як браты і сёстры ўсё хутка запамінаюць і энергічна малююць жэсты, мне здавалася, што мае пальцы ніколі не складуцца для падобных схем. Нават у хвіліны роспачы прыходзілі думкі, што трэба гэта пакінуць. Але і тут у Бога былі "свае" людзі, якія падтрымалі мяне і збераглі ад памылкі. Для мяне гэта па-ранейшаму не проста, але калі прыкладаць намаганні і прасіць у Бога дапамогі, то ўсё атрымліваецца.
— Біблія, мікрафон, кафедра ... Прапаведаваць. Як гэта прыйшло ў тваё жыццё?
— Гэта было ў нашым моладзевым летніку на Нёмане. У самым пачатку лагера ўвесь народ звычайна разбіваецца на групкі, прызначаецца адказны ў кожнай групцы, і ў далейшым па чарзе мы ўдзельнічаем у набажэнствах. І вось у якасці прадстаўніка ад нашай групкі мне даручылі прапаведаваць. Я разумеў усю важнасць сітуацыі, хацелася добра паўдзельнічаць і падаць добры прыклад. Вось у такіх абставінах і нарадзілася мая першая пропаведзь./i>
Яшчэ хачу сказаць, што летні лагер - гэта вельмі дабраславёны час. З яго многія пачынаюць свае служэнні ды свой сур’ёзны шлях за Госпадам. У лагер прыязджаюць розныя прапаведнікі, часам з вельмі не звыклымі для некаторых, напрыклад, для мяне, ідэямі. Але ідэі западаюць у сэрца. Мы звыкліся, што калі чалавек пакаяўся, ён пачынае актыўна ўзаемадзейнічаць з хрысціянамі, наведваць служэнні і воляй няволяй пераймаць навакольныя яго абставіны. Возьмем мяне, як я казаў вышэй, калі патрапіў у «Гефсіманію», я бачыў, як браты і сёстры спяваюць у хоры, як той жа Руслан працуе за гукааператарскім пультам, і вырашыў таксама гэтым заняцца. І я не кажу, што гэта дрэнна. Гэта блаславёная справа, але той прапаведнік, якога я маю на ўвазе сказаў так: «Служэнне ў царкве - гэта не служэнне!» Я быў вельмі здзіўлены у першыя хвіліны, а потым пачуў, што менавіта ён хацеў сказаць. Гэты прапаведнік казаў пра важнасць сацыяльнага служэння. Бо мы часта проста «варымся ва ўласным соку»: прыходзім па нядзелях у царкву, займаем адведзенае нам месца, робім якасна сваю працу, а потым закрываем дзверы малітоўнага дома і нават не задумваемся аб тым, што наша служэнне - гэта тыя 6 дзён на тыдзень , якія мы праводзім па-за царквою. Скажу шчыра, у маім жыцці гэтае пытанне пакуль не вырашана, у мяне няма нейкага сацыяльнага служэння, але пытанне гэтае вельмі хвалюючае, і я хачу, каб яно наважылася.
— Раз ужо мы так актыўна абмяркоўваем тэму служэнняў, то скажы, калі ласка, як ты лічыш, Хрыста ў сваім жыцці мы павінны паказваць словамі або справамі, бо на гэты конт існуе так шмат спрэчак. Тваё меркаванне.
— У сілу майго характару і асаблівасцей майго жыцця мне па-ранейшаму няпроста мець зносіны з людзьмі, знаёміцца з новымі. На працы мне не ўдаецца словамі сведчыць, хоць хацелася б. Думаю, што тут няма адназначнага адказу, трэба рабіць і тое, і тое, у залежнасці ад сітуацыі. А асабіста для сябе лічу важным дапамагчы ў жыцці хоць бы аднаму чалавеку. Можа быць вялікія прапаведнікі і евангелісты не пагодзяцца з гэтай пазіцыяй, але калі праз маё жыццё хаця б адзін чалавек спазнае Бога, то для мяне гэта будзе велізарная дабраславенне.
— І ў завяршэнне гэтай гутаркі, раскажы, калі ласка, крыху пра свае планы на жыццё: мары, мэты, служэнні.
— Хацелася б зразумець псіхалогію няверуючага чалавека, каб з дапамогай гэтага шукаць шляхі евангелізацыі. Думаю, што зараз той час, які я праводжу ў «Гефсіманіі», гэты час падрыхтоўкі, не магу сказаць, да чаго менавіта, але пакуль ёсць магчымасць, хочацца збіраць гэты духоўны багаж. Калі прапануюць у чымсьці ўдзельнічаць, імкнуся не адмаўляцца, прытрымліваюся думкі "адмовішся аднойчы і прапаноў можа больш не рушыць услед".
А што тычыцца служэнняў, то нават у сваіх марах і планах я не бачу сябе кімсьці вялікім, маю на ўвазе галоўным у нейкай справе. Думаю, што калі Бог дазволіць, буду кімсьці накшталт Ора і Аарона, буду справамі і малітвамі дапамагаць тым, хто пастаўлены кіраваць.
Завяршаючы гэтае сведчанне пра жыццё Віктара Семяновіча, хачу сказаць, што я была здзіўлена з новай сілай, калі пачула гэтую гісторыю зноў. Тая вера і тое імкненне, з якімі гэты чалавек ідзе па жыцці, прымушаюць адкінуць далёка ўбок усе свае клопаты і забабоны і проста задацца пытаннем: "А што зрабіў (ла) Я, каб годна насіць званне "Хрысціянін"?