Не ўважаючы сябе дасканалым

Гэта было набажэнства моладзі. Малады брацік выйшаў за кафедру і, дрыготкай рукой трымаючы мікрафон, пачаў распавядаць гісторыю свайго жыцця, жыцця, у якім дзіцячыя радасці засланяюць дарослымі праблемамі, а жаданне жыць і развівацца натыкаецца на ўнутранае "Я", якое паўтарае: «Ты нічога не зможаш!!!»

Даслухаўшы гісторыю да канца, я раптам выявіла, што па шчоках цякуць слёзы. Не, не ад жалю ці спагады, але ад таго, што сіла і голас жывога Бога значна мацней усёй нашай чалавечай сутнасці, і ад таго, што гэты брацік насуперак усяму змог!!!

Лічу неабходным падзяліцца гэтай гісторыяй жыцця Віктара Сямяновіча, запісанай з яго слоў. Веру, што тыя, хто часта шукаюць прычыны і адгаворкі, каб апраўдаць сваё бяздзеянне ў жыцці і служэнні Госпаду, пасля чытання гэтага сведчання паглядзяць праўдзе ў вочы. Няхай Бог дабраславіць!

— Адным з найважнейшых фактараў фарміравання чалавека як асобы я лічу сям’ю і тое, як прайшлі гады дзяцінства ў гэтай сям’і. Каб уявіць, хто ж такі Віктар, я папрасіла яго расказаць менавіта пра гэта.

— Сям’я мая складалася з мамы, старэйшага брата, бабулі і дзядулі. Бацькі развяліся, калі я быў яшчэ маленькі, таму рос практычна без бацькі. У дзяцінстве вельмі любіў чытаць, у мяне не было аднагодкаў, з якімі б я мог гуляць, таму рос дома разам з кнігамі. Калі дзядуля хадзіў у бібліятэку, то браў мяне з сабой, а я ў сваю чаргу браў новыя і новыя кнігі, а часам і прагна перачытваў. Любіў навуку, энцыклапедыі. Памятаю, нават на Дзень нараджэння папрасіў у падарунак энцыклапедыю з малюнкамі.

Мая бабуля пару разоў хадзіла на святы ў праваслаўны храм і брала мяне з сабой. Там у храме я бачыў шмат пажылых людзей, і, разважаючы пра гэта, я думаў, што царква прыдумана для "цёмных" людзей, якія жывуць у сучасным свеце, каб не крыўдзіць бабуль і дзядуляў. У бабулі быў абразок і малітоўнік на стараславянскай. Таксама была Біблія, якую я адкрываў для цікавасці. Некалькі разоў пачынаў чытаць Кнігу Роду, аднак да патопу не даходзіў.

З чаго пачаліся мае першыя пошукі Бога? Напэўна, з аднаго задаволенага незвычайнага выпадку. У нас у школе быў вельмі строгі настаўнік фізкультуры. І вось аднойчы на ​​ўроку мы нешта нарабілі, ён хутка ўсіх пастроіў, а потым загнаў у распранальню. Мы думалі, што зараз нам як след дастанецца, а замест гэтага следам за намі ў распранальню зайшлі маладыя людзі і пачалі раздаваць Новыя запаветы, як пазней мне стала вядома, хлопцы былі з місіі «Гедэон» (атрад гэтай місіі працуе і ў ц. "Гефсіманія" - тут і далей заўв. аўтара артыкула). Кніга была даволі прыгожая, адкрыў паглядзець, але ўсё ж адклаў яе. Мяне здзівіла, што гэтым займаліся менавіта маладыя людзі. Гэта супярэчыла маім разважанням пра царкву для бабуль і дзядуляў.

Брат старэйшы за мяне на 7,5 гадоў. Калі я пайшоў у школу, то ён ужо з’ехаў вучыцца ў Мінск. З вучобай у яго ўсё атрымлівалася: вучыўся добра, нават выйграў рэспубліканскую алімпіяду па інфарматыцы. Аднак брат у мяне быў чалавекам ганарлівым і амбіцыйным. Часта сам сябе накручваў на непатрэбныя рэчы, і ва ўніверсітэце ў яго былі складанасці з-за гэтага. З часам сітуацыя напалілася да мяжы, і брат запаў у дэпрэсію. Ён казаў, што ён нікчэмны, бязладны. Мабільных тэлефонаў тады не было, і магчымасці звязвацца з братам таксама практычна не было. Калі ён прыязджаў дадому, мама перажывала, як магла суцяшала, калі ад’язджаў - справы станавіліся горш. Праз некаторы час на глебе ўсяго гэтага брат сур’ёзна захварэў. Так склаліся абставіны, што і ў яго жыцці з’явілася кропка адліку: ён пазнаёміўся з вернікамі. Праз некаторы час брат пакаяўся, прыняў воднае хрышчэнне. Дома я задаваў яму пытанні адносна царквы. Я паважаў старэйшага брата, але, памятаецца, раней ён быў атэістычна настроены, нават забараняў казаць "Слава Богу!», А цяпер раптам так змяніўся. А яшчэ сказаў, што пачаў чытаць Біблію. Мяне вельмі здзіўляла, што гэта гаворыць менавіта ЁН. У яго вельмі моцна змяніўся характар: з гордага і амбіцыйнага брат стаў спакойным, памяркоўным, спагадным. Што тычыцца хваробы, то ён шмат ездзіў па цэрквах, за яго маліліся, маліліся за вызваленне. Аднак было сказана, што брат не апантаны, і гэта д’ябал пасылае такія думкі, а вылячэнне будзе, але трэба час.

Услед за братам і мы з мамай пачалі хадзіць у царкву. Я наведваў нядзельную школу, а пазней і моладзевыя набажэнствы. Я разумеў і ведаў, што Бог ёсць, і дома нават абмяркоўвалася пытанне майго пакаяння, аднак не ведаў, як і што трэба рабіць далей. Таму на пакаянне мяне літаральна выцягнулі сілком. Пасля пакаяння, як гэта ў многіх бывае, ува мне адразу не памянялася нічога. Я заўсёды быў правільным, добра вучыўся ў школе, мяне за гэта паважалі, ды і як не вучыцца добра, калі мама - настаўнік матэматыкі.

— Рана ці позна, але наша жыццё пад бацькоўскім крылом сканчаецца, і надыходзіць дарослае і збольшага самастойнае жыццё. Раскажы, як склалася тваё жыццё пасля заканчэння школы.

— Пасля заканчэння школы я паехаў вучыцца ў Мінск. Мне далі інтэрнат, аднак, жыццё там не заладзілася. Дома ў мяне быў свой пакой і пэўны рэжым, я стараўся ўсё рабіць своечасова і рана класціся спаць, што ў інтэрнаце рабіць не ўдавалася. Там было заўсёды вельмі шумна, шматлюдна, і гэта мяне вельмі моцна прыгнятала. З цягам часу і ў мяне з’явілася дэпрэсія. Мама вельмі спалохалася, што гісторыя брата можа паўтарыцца і са мной. Потым мы знайшлі верніцу, якая здавала пакой, і я змог пасяліцца ў яе. Яна мне дапамагала, падтрымлівала, і я трохі супакоіўся. Аднак па-ранейшаму перажываў з-за вучобы, баяўся, што могуць адлічыць (1-ы семестр Віця скончыў на павышаную стыпендыю). На другім курсе мяне зноў засялілі ў інтэрнат, на гэты раз суседзі патрапіліся спакойныя. Тым не менш цяжкасці толькі пачыналіся: я перастаў хадзіць у царкву, бо баяўся мець зносіны, баяўся падысці і з кімсьці пазнаёміцца. Пачаў больш мець зносіны са сваімі суседзямі па пакоі, і як вынік усяго гэтага духоўнага росту не прыбаўлялася. Я перастаў маліцца. Маме па тэлефоне пачаў хлусіць, што быў у нядзелю ў царкве, хлусня хавалася. Летам, калі быў дома на вакацыях, для мяне вельмі выразна з кафедры гучалі выкрывальныя пропаведзі, я ўсё разумеў, але духоўных сіл выправіць сітуацыю ў мяне проста не было. На трэцім курсе месца ў інтэрнаце мне не далі, і я здымаў пакой недалёка ад ц. «Гефсіманія». Гэта да слова, як я трапіў у «Гефсіманію». Цэлы год я бязмэтна і бяздумна хадзіў у царкву. Звычайна па нядзелях ісці на служэнне не хацелася, я проста закрываўся ў пакоі сам-насам з дэпрэсіяй і сваімі думкамі. Рабіў усё магчымае, каб мяне ніхто не заўважаў. Часта думаў пра тое, што я слабы, што нічога не ўмею, а любая праблема выводзіла мяне з сябе. Маме пра ўсё гэта не расказваў, не хацелася прызнавацца, з бацькам на той момант таксама практычна не меў зносінаў. Можа быць цяпер гэта падасца дзікасцю, але нават прыходзілі думкі пра самагубства. Далей так быць не магло, і я, нарэшце, пагаварыў з мамай. Распавёў, што ні на што не прыдатны, што няма ўменняў, сіл, не малюся, не служу - усё, як было, і мы дамовіліся, што я падыду з гэтымі пытаннямі да служыцеля. У адну з нядзель пасля ранішняга набажэнства я падышоў да Сашы Стасілевіча (нам. Пастара ц. «Гефсіманія»), распавёў пра сваё жаданне ўдзельнічаць у служэнні, рабіць нешта для Госпада, і , шчыра сказаць, вельмі баяўся адмовы. Але асцярогі былі марныя. Саша распытаў, чым я займаюся, што ўмею, і прапанаваў пазнаёміць мяне з Русланам Барташ (адказны за гукааператарскае служэнне ў ц. "Гефсіманія"). У мяне з’явілася магчымасць паспрабаваць сябе за гукааператарскім пультам. У гэтую ж нядзелю ўвечары, калі збіраўся на набажэнства, зразумеў, што першы раз за доўгі час іду туды з жаданнем. Праз некаторы час пагаварыў з Русланам, дамовіліся з ім сустрэцца пасля спеўкі хору, каб навучыць мяне працы за пультам. А пасля спеўкі хору мяне перахапіла Ніна Аляксееўна (тагачасны дырыгент хору). Не ўдаючыся ў падрабязнасці скажу, што ад яе так проста не сыходзяць. Так я апынуўся ў стройных шэрагах харыстаў. Вось так паступова пачалі наладжвацца жыццё і служэнне: сядзеў за пультам, спяваў у хоры, Дзіма Каладзько (кіраўнік моладзі ц. «Гефсіманія») прапанаваў займацца развіццём царкоўнага сайта, пазнаёміўся і пасябраваў з некаторымі хлопцамі.

— Віця, наколькі я памятаю, ты наведваў курсы па вывучэнні жэставай мовы. Што заахвоціла цябе займацца гэтым?

— Неяк раз на маладзёжку прыходзіў Андрэй Корань (нам. Пастара ц. «Гефсіманія», адказны за служэнне сярод слабых слыхам у Беларусі). Ён распавядаў, як у яго жыццё прыйшло гэтае служэнне, і заклікаў моладзь далучацца да гэтай працы. І я вырашыў паспрабаваць. У царкве арганізоўваліся курсы, пайшоў туды, атрымаў некаторыя асновы. Але, скажу шчыра, давалася мне гэта вельмі нялёгка. Бачачы, як браты і сёстры ўсё хутка запамінаюць і энергічна малююць жэсты, мне здавалася, што мае пальцы ніколі не складуцца для падобных схем. Нават у хвіліны роспачы прыходзілі думкі, што трэба гэта пакінуць. Але і тут у Бога былі "свае" людзі, якія падтрымалі мяне і збераглі ад памылкі. Для мяне гэта па-ранейшаму не проста, але калі прыкладаць намаганні і прасіць у Бога дапамогі, то ўсё атрымліваецца.

— Біблія, мікрафон, кафедра ... Прапаведаваць. Як гэта прыйшло ў тваё жыццё?

— Гэта было ў нашым моладзевым летніку на Нёмане. У самым пачатку лагера ўвесь народ звычайна разбіваецца на групкі, прызначаецца адказны ў кожнай групцы, і ў далейшым па чарзе мы ўдзельнічаем у набажэнствах. І вось у якасці прадстаўніка ад нашай групкі мне даручылі прапаведаваць. Я разумеў усю важнасць сітуацыі, хацелася добра паўдзельнічаць і падаць добры прыклад. Вось у такіх абставінах і нарадзілася мая першая пропаведзь./i>