Крычыць душа ў сэрцы чалавека
І выліваецца слязьмі – на твары дождж…
Ён не жабрак зусім і ні калека,
А проста на жыццё ўжо не ахвоч.

А побач – людзі са сваёю працай
І ім далёка будзе да яго,
Яны ўмеюць бед чужых цурацца
І загасіць апошняе святло.

І раўнадушша вельмі тоўстым лёдам
У сэрцы іх ляжыць,як цагліна,
Жыццё ўжо не здаецца смачным мёдам – 
І ў гэтым чалавечая віна.

Наколькі б лепш жылося на планеце,
Каб навучыўся кожны з нас любіць,
Каб супакоіць мог надзеі веццем,
Каб мы ўмелі ўсё,што ёсць,цаніць.

Зямля-матуля стогне пад нагамі
Людзей,што з раўнадушшам унутры
І поіцца салёнымі слязамі
Асуджаных на моцныя вятры.

Няхай жа ты дабрэйшаю душою
Выратавальнік будзеш для людзей,
Вясці пачнеш слабейшых за сабою – 
І на Зямлі нам будзе жыць лягчэй!