Чаму я хачу стаць настаўнікам

Я думаю, варта пачаць з таго, як я ўвогуле прыйшоў да думкі пра гэта служэнне. Паколькі я вырас у сямʼі бацькоў, якія вераць, то часта ездзіў менавіта ў хрысціянскія лагеры, ну і, дзесьці ўжо пачынаючы з 15 гадоў, стаў памочнікам у многіх падобных мерапрыемствах. На базе нашай царквы зімой праводзіцца трохдзённы лагер, ну а на чацвёрты дзень звычайна ставяць сцэнку на Раство. Таму смела можна запэўніць, што дзеці любілі (і, спадзяюся, працягваюць любіць) зімовы лагер. Ну і, як у любым падобным лагеры, вінаватымі стварэння такіх мерапрыемстваў зʼяўляюцца самі дзеці. Хочаш не хочаш, але з імі трэба кантактаваць. Я быў вызначаны памочнікам у адну з каманд. Нам трэба было прыдумаць назву каманды, дэвіз і прадэманстраваць свой плакат. Самае цікавае было тое, што ў працэсе творчасці дзеці да мяне былі наладжаныя больш, чым да важатага. Мабыць, яны разумелі, што я нешта сярэдняе паміж іх лідарам і такім жа, як яны, удзельнікам розных конкурсаў. Калі ўжо падводзілі вынікі лагера, мяне сталі падштурхоўваць да таго, каб я пайшоў памочнікам выкладчыка ў Нядзельную школу (НШ).

І вось, справа падыходзіць да канца жніўня, пасля сходу мне прапанавалі зайсці на педсавет. Вось тады я і даў сваю згоду паслужыць у гэтым служэнні. Зʼявілася наступнае пытанне: у якую групу мяне размеркаваць? Я не хацеў ісці да занадта маленькіх (я, вядома, вельмі люблю патрымаць малых на руках, паразмаўляць з імі, але выдатна разумеў, што на гэтым функцыі настаўніка НШ не сканчаюцца: з маленькімі дзецьмі трэба максімальна многа візуальных прыкладаў, куча вырабаў, спрабаваць неяк па-асабліваму данесці галоўную думку ўрока. Увогуле, гэтую катэгорыю я адразу адкінуў, прыняўшы пазіцыю, што сёстры лепш справяцца з малымі, чым я. Браць рабят 13-14 гадоў я таксама не вельмі хацеў, бо мне самому было тады 16, а выглядаў відавочна маладзей (як і цяпер, уласна :)). Спыніліся на ўзросце 9 гадоў (я палічыў гэта ідэальным узростам для пачатку майго служэння як памочніка ў НШ.

Прыйшоўшы на першы занятак, я ацаніў становішча: у гэтай групе было 3 выкладчыка (сястры). Яны пазнаёмілі мяне з дзецьмі як "дзядзьку Рому", іх жа дзеці звалі з дадаткам "цётка". Я, вядома, не дужа падзяляў такую ​​палітыку, бо з такім тытулам я наўрад ці змагу імгненна спусціцца да ўзроўню дзяцей пры размове. Але я толькі прыйшоў у НШ, і, натуральна, сваё бачанне пакінуў пры сабе, ды і, не буду хітраваць, у 16 ​​гадоў я адчуваў сябе больш дарослым, здаецца, ад гэтай дабаўкі "дзядзька".

Прайшоў час, і я павінен быў ужо самастойна правесці свой першы ўрок у НШ. Я старанна рыхтаваўся, падбіраў патрэбны матэрыял, вышукваў гістарычныя даведкі, прыдумаў аналогіі на сённяшні дзень. І праводзячы сам урок, я пачаў вельмі хвалявацца. Мне не раз даводзілася гаварыць перад больш старэйшай аўдыторыяй, ды і сам па сабе я чалавек адкрыты і не адчуваю нейкай фобіі да публікі. Але тады перад дзецьмі я быў усхваляваны, казаў хутка, погляд хутка перамыкаўся. Не ведаю, ці зразумелі тады дзеці, што я хацеў ім данесці. Я зразумеў, што быў вельмі саманадзейны: акрамя добрай падрыхтоўкі, неабходна яшчэ і Божае дабраславенне на гэтую справу. Я ўключыў у сваю малітоўную патрэбу таксама і малітву за НШ, за тое, каб слова, сказанае для дзяцей, стала добрым насеннем.

На наступным уроку я ўжо казаў больш упэўнена. Было бачна, што яны зацікаўленыя гутаркай, так як задавалі шмат цікавых для іх пытанняў. Далей я пачаў больш эксперыментаваць на ўроках, спрабуючы кожны ўрок разнастаіць: прыдумляў розныя спосабы складання залатога верша, quest room (у нашым нядзельным пакоі былі схаваныя навадныя падказкі, для таго каб у канчатковым рахунку дзеці маглі знайсці парадак колераў, па якіх ім трэба было сабраць залаты верш). Шмат разоў даводзілася ўспамінаць, якім чынам мне выкладалі гэта ў маёй НШ, калі я быў вучнем. Калі дзеці сябе дрэнна паводзяць, залішне распешчаны, я імкнуся спачатку паспрабаваць вырашыць гэтае пытанне непасрэдна з імі, але калі ўжо зусім не даходзіць, то імкнуся неяк лаяльна пагаварыць з бацькамі.

Дык чаму ж я загарэўся жаданнем навучаць дзяцей і працягваць ўдасканальвацца ў гэтым служэнні? Акрамя любові да дзяцей, турботы пра будучыню пакаленняў хрысціянаў і гэтак далей, я асабіста атрымаў для сябе адкрыццё ад Бога! У пачатку лета гэтага года (нядзельная школа была ўжо на вакацыях) да мяне падышла мама аднаго з вучняў, і сказала: «Мой сын вельмі хоча сядзець побач з табой на служэнні, можна ён сядзе з табой?» Я, вядома, пагадзіўся, і на працягу ўсяго сходу ён сядзеў побач і ўважліва слухаў! Магчыма, вы палічыце гэта нейкай дробяззю, але для мяне гэта было адкрыццём! Бо менавіта я, быўшы такім жа дзіцем, быў вельмі рады, калі мой настаўнік прапанаваў пайсці і сесці разам з ім (прыйшло мала дзяцей, і мы пайшлі на служэнне тады). І вось прайшло шмат гадоў, і цяпер ужо побач са мной сядзеў такі ж, як і я калісьці, хлопчык. І менавіта пакуль ёсць такая мажлівасць — сеяць гэтае добрае насенне на добрую глебу — я не павінен яе выпускаць. Менавіта таму я і хачу стаць настаўнікам нядзельнай школы!

Раман Ухналёў