На ўроку

... пераступаю парог класа нядзельнай школы — успаміны нахлынулі імгненна. Крыху больш за год таму я і сама выкладала такім жа дзеткам. Усміхаюся, махаю рукой. Дваццаць пар дзіцячых вачэй глядзяць на мяне з цікаўнасцю. Хтосьці пытаецца: «Вы наша новая настаўніца?» Сястра Святлана тлумачыць: «Гэта цётка Каця, яна проста пасядзіць у нас на ўроку, паглядзіць, якія вы малайцы». Ківаю ім і праходжу да свабоднага месца. Дзеці паступова падцягваюцца, прыйшлі і новенькія. Знаёмства — цікавая рэч нават сярод дарослых, што ўжо казаць пра дзяцей. Два хлопца выйшлі наперад, прадстаўляюцца, астатнія ўважліва іх разглядаюць, задаюць пытанні і ўсміхаюцца. Затым выносяць вердыкт: такія рудзенькія! Пасмяяліся, хлопчыкі, якія прадстаўляліся, патлумачылі: «Мы проста на тату падобныя!»

Час малітвы: становімся ў круг, бярэмся за рукі. Настаўнік пытаецца, ці ёсць жадаючыя памаліцца. Падымаюцца дзве рукі, каб не быць лішняй, жаданне выяўлялі і я. Люблю дзіцячыя малітвы, ад іх вее такой цеплынёй, такой прастатой і бязмежным даверам. Нездарма Ісус параіў нам быць як дзеці.

Урок пачынаецца з апытання. Пра што распавядалі на мінулым уроку? Які залаты верш вывучылі? Хлопцы актыўнічаюць: хтосьці падымае руку, хтосьці выкрыквае. Так паступова ўспомнілі гісторыю мінулага ўрока, цяпер час і новы пачынаць! Я задумалася: дзецям усяго 6-8 гадоў, ім трэба ўсё расказваць на зразумелай для іх мове, старанна падбіраючы словы ... Аднак мяне чакаў сюрпрыз — настаўніку практычна не прыйшлося нічога распавядаць. Хлопцы, кіруючыся пытаннямі выкладчыка і ўспамінаючы апавяданні бацькоў, самі распавялі гісторыю.

Адной з самых цікавых дэталяў правядзення ўрока зʼяўляецца развучванне залатога верша. Падабаецца яно мне тым, што можна выкарыстоўваць розныя методыкі, выяўляць у працэсе вывучэння нейкія асаблівасці дзяцей. Месца Пісання нескладанае, хлопцы схапілі ў паветры: «Тым, якія любяць Бога, пакліканым паводле [Яго] вызначэння, усё дапамагае на дабро ...» да Рымлянаў 8:28. (Цікава, што тыднем пазней, на мой дзень нараджэння, ад моладзі нашай царквы мне прыйшло смс менавіта з гэтым вершам!)

Люблю спяваць разам з дзецьмі, і гэты раз не стаў выключэннем. Прапанавала ім песню — і паехалі! Заўсёды атрымліваю столькі пазітыву, задавальнення ад адных толькі песень хлопцаў! Ну а дзе адна песня, там і другая, а затым і трэцяя ... так, спяваць яны любяць!

Памаліцца ўслых за гарбатай з печывам азвалася больш дзяцей. Шчырыя малітвы адправіліся на нябёсы, а хлопцы селі па месцах у чаканні сваіх порцый. Ядуць яны, як і спяваюць — дружна, трохі шумна, але вельмі весела.

Апошні этап — дамашняе заданне. Пра яго дзеткі слухаюць з цікавасцю, пытаюцца, калі нешта незразумела, і з энтузіязмам хапаюць лісточкі з практыкаваннямі. На расход таксама гучыць малітва. Асабліва запомніліся словы аднаго хлапчука, які казаў Богу: «Аздараві тых, хто цяпер хварэе, хай яны ў наступны раз будуць з намі. Мы вельмі хочам, каб і яны радаваліся з намі. Дзякуй, што любіш нас!»

P.S. прызнацца, пасля наведвання ўрока нядзельнай школы, падумваю вярнуцца да выкладання. Вельмі ўжо я сумую без гэтых вясёлых усмешак і простых, няхітрых малітваў.

Кацярына Пагасян