Не жыццё, а маліна!

Жыццё - гэта цудоўная прыгода, годная таго, каб дзеля удач трываць няўдачы.
Р. Олдзінгтан

Чаму ўсе новаўвядзенні на нашай працы, новыя законы на ўзроўні дзяржавы заўсёды ўспрымаюцца людзьмі ў штыкі, хоць праз месяц усе ўжо забываюць пра гэта, звыкаюцца, і ў іх з’яўляюцца новыя тэмы для ныцця?

Як часта я чую гэта ў транспарце - адны і тыя ж скаргі - і ў мяне ўзнікае пытанне: "Людзі, а вам бывае калі-небудзь добра?" Я магу яшчэ зразумець гэтыя скаргі ад чалавека без Бога, ён Біблію ў руках не трымаў, але мы!!! Мы ж робім тое ж самае. Бо я таксама вяду сябе часам. Але мне пашанцавала, таму што Бог звёў мяне з выдатным чалавекам, які вучыць жыццё ўспрымаць з радасцю, такой, якая яна ёсць. Таму я б вельмі хацела навучыць гэтаму іншых ...

Звяртаючыся да людзей, я часта чую адны жальбы на іх няўдачы і складанасці рознага характару: маральныя, фінансавыя, фізічныя і г.д. У гэтыя моманты разумееш: успрыманне рэчаіснасці ва ўсіх рознае, сілы і магчымасці - таксама, але я ўпэўнена: прымаць абставіны трэба без шматпакутніцкага ныцця. Вядома, праблемы ёсць, але заўважана адна заканамернасць: у людзей, якія пастаянна ўсім незадаволеныя і скардзяцца на сваё дрэннае жыццё, сапраўды ўсё дрэнна.

Слухала я чарговыя скаргі і падумала: "Госпадзе, ды мы ўвесь час будзем чымсьці незадаволеныя: дзяўчаты - сваёй знешнасцю, сваім мужам, хлопцы - тым, што яны не рэалізаваліся ў жыцці, як хацелі, не выкарыстоўваюць свой патэнцыял, таму што ніхто яго не заўважае. Нам заўсёды здаецца, што ў тых, хто вакол нешта лепш: дзеці, сукенка, машына і г.д. Хоць у гэтых людзей такія ж комплексы непаўнавартасці і неідэальнасці іх жыцця."

А ў кагосьці ж адбываецца сапраўднае гора!!! Смерць любімых, невылечная хвароба дзіцяці, здзек і знявагі ад родных, і такія людзі перажываюць гэта нашмат больш дастойна і знаходзяць сілы!!!

Мы ж увесь час незадаволеныя сабой, сваім характарам, у нас не атрымліваецца даводзіць справы да канца. Часта ў кепскім настроі і думках пра сваё нікчэмнае жыццё мы не заўважаем нічога і нікога, усё больш шкадуючы сябе. А гэта ўжо пахне эгаізмам!

Мы ўспрымаем жыццё як нешта цяжкае, з выпрабаваннямі, існуем ад адной добрай падзеі да іншай, а будні церпім і чакаем: хутчэй бы яны прайшлі. Чаму мы не ўмеем жыць і атрымліваць асалоду, радавацца кожнаму імгненню побач з любімымі?

Не чакайце, што заўтра стане прасцей, лепш. Не стане. Цяжкасці будуць заўсёды. Вучыцеся быць шчаслівым менавіта цяпер. Інакш не паспееце. Праз год мы не станем прыгажэй, але, наадварот, пастарэем; праз год наша жыццё не стане лягчэй, але, наадварот, з узростам на чалавека ўскладаецца ўсё больш адказнасці і клопатаў. Мы пастаянна хочам бачыць Бога як падтрымку для нас і думаем: "Калі я буду з Госпадам, будзе ўсё выдатна, у душы сонейка, на твары ўсмешка, у вачах агеньчык і ўсё добра!" Але, мяркуючы па маім досведзе, калі ты ўступіў на шлях з Богам, з кожным годам табе не становіцца лягчэй ісці па ім, а, як раз, насупраць. Без памылак і няўдач нам не абысціся, і, як мяне навучылі, не варта ні пра што шкадаваць - гэта бескарысна - але выпраўляць і карэктаваць, таму што мы творцы свайго лёсу.

Большая частка залежыць ад вас, таму жадаю, каб усё атрымалася ідэальна! Не пускайце незадаволенасць у сваё жыццё, бо Біблія таксама заклікае нас заўсёды радавацца і быць задаволенымі. Ніколі не здавайцеся, бо калісьці павінна атрымацца тое, чаго вы так стараецеся дасягнуць. І ў рэшце рэшт, Зямля - ​​не апошняя інстанцыя, куды мы трапілі, таму не варта надаваць такое вялікае значэнне няўдачам, якія адбываюцца з вамі тут.

Я таксама пакуль толькі вучуся, і не заўсёды ўсё атрымліваецца. Але жыццё ў нас адно, і яно не паўторыцца. Успрымайце яго з радасцю і рабіце яго лепш без шкадавання аб дапушчаных памылках. Без гэтых памылак вы б не былі тымі, кім сталі. Ідзіце наперад, наперадзе - ЛЕПШАЕ!!! :)))

А на люстэрку ў мяне цяпер вісіць напамінак: "Шчасце не трэба шукаць, ім трэба быць!!!""